Raport RPD: Dzieci optymistyczniej oceniają szkołę niż ich rodzice.

Aktualności oświatowe - Raport RPD: Dzieci optymistyczniej oceniają szkołę niż ich rodzice.

Co piąty uczeń negatywnie ocenia swoją szkołę. To lepiej niż ich rodzice – z funkcjonowania oświaty niezadowolonych jest aż połowa rodziców uczniów. Matki są większymi pesymistkami niż ojcowie, nie ma zaś przy takich ocenach większego znaczenia miejsce zamieszkania rodziców, ich wiek czy status materialny.

Badania

Z badań wynika, że na niezadowolenie ze środowiska szkolnego wskazywało 22 procent uczniów II klas szkół podstawowych, zaś aż 50 procentom rodziców takich uczniów wydawało się, że ich dzieci nie są zadowolone ze szkoły. W przypadku uczniów VI klas szkół podstawowych – było to odpowiednio 20 i 50 procent. Z kolei 18 procent uczniów szkół średnich wyrażało niezadowolenie ze szkoły, a ich rodzicom w 43 procentach tak się wydawało.

Matki mniej optymistyczne niż ojcowie

Przy podziale na opinie matki i ojca oboje byli prawie zgodni w przypadku rodziców najmłodszych uczniów – matki w 49 procentach, a ojcowie w 50 procentach twierdzili, że ich dzieci są niezadowolone ze szkoły. Matki starszych uczniów okazały się większymi pesymistkami – tak uważało 53 procent matek i tylko 40 procent ojców uczniów VI klas szkoły podstawowej. Negatywne oceny dotyczące odczuć uczniów szkół średnich dzieliły się na: 46 procent matek i 37 procent ojców. Badania nie wykazały większych różnic co do opinii o stosunku dzieci do szkoły w zależności od miejsca zamieszkania ich rodziców. Opinie były podobne na wsiach i w miastach. Także niewielkie różnice były w zależności od stanu materialnego rodziców – wyższe zarobki tylko nieznacznie polepszały oceny zadowolenia dzieci ze szkoły.

Znaczne różnice wskazujące na istotny brak zrozumienia sytuacji dzieci wykazały odpowiedzi na pytanie, czy dziecku układa się w szkole. Zapytani o to uczniowie II klas szkół podstawowych aż w 40 procentach przypadków odpowiadali, że układa się „ogromnie”. Zapytani o to ich rodzice odpowiadali tak tylko w 15 procentach przypadków. „Ogromnie” zadowolonych ze stosunków w szkole było 19 procent uczniów VI klas, a ich rodziców tylko 9 procent. Zgoda panowała wśród młodzieży ze szkół średnich i ich opiekunów – tu obie grupy wskazały na „ogromne” zadowolenie tylko w 8 procentach odpowiedzi.

Podobne różnice wykazały odpowiedzi na pytanie o relacje uczniów z nauczycielami. Najmłodsi uczniowie wskazywali w 50 procentach, że mają „zawsze” dobre relacje, zaś ich rodzice uważali tak tylko w 27 procentach. Wśród klas VI było to odpowiednio 21 i 13 procent. I znów prawie zgodne opinie były przy tym pytaniu wśród uczniów najstarszych – na „zawsze” dobre relacje z nauczycielami wskazało 14 procent uczniów szkół średnich i 13 procent ich rodziców.

Polecamy szkolenia dla rad pedagogiczncych:

Scroll to Top

PROGRAM TUS (MK)

1. Podstawy teoretyczne TUS

  • cel i założenia TUS
  • oddziaływanie przez modelowanie, ćwiczenie zachowania, wzmacnianie i generalizację
  • instrukcje, wizualizacje, scenki, rola informacji zwrotnej

2. Tworzenie grup TUS

  • rola prowadzących
  • właściwy dobór do grup
  • rozmowa wstępna z rodzicem
  • rozmowa wstępna z dzieckiem (diagnoza)
  • wskazania do pracy indywidualnej

3. Prowadzenie grup, praca „tu i teraz”, proces grupowy

  • struktura zajęć: plan zajęć stacjonarnych
  • tworzenie systemu zasad i systemu motywacyjnego
  • konstruowanie wzmacniających komunikatów
  • praca z emocjami dziecka
  • praca  z trudnymi zachowaniami
  • współpraca z rodzicami

4. Trening Społeczny

  • planowanie tematów dostosowanych do potrzeb uczestników
  • przygotowywanie materiałów na zajęcia
  • przykładowe ćwiczenia, gry i zabawy

5. Zakończenie

Podsumowanie warsztatów, dyskusja, ewaluacja, test podsumowujący zdobytą wiedzę.

6. Materiały dla uczestników (wersja elektroniczna):

  • KAMIENIE MILOWE
  • narzędzia TUS
  • przykładowy plan TUS
  • przykłady instrukcji
  • karty emocji
  • linki do filmów

Wykładowca: Monika Kolon: Pedagog, socjolog, trener umiejętności społecznych w obszarze komunikacji, kreatywności i automotywacji; pracuje z dziećmi i młodzieżą; szkoli dorosłych, prowadzi autorskie programy edukacyjne i profilaktyczne dla dzieci i młodzieży. Absolwentka Wydziału Pedagogicznego Uniwersytetu Warszawskiego i Instytutu Stosowanych Nauk Społecznych UW, uczestniczka kursu „Terapia poznawczo – behawioralna dzieci i młodzieży”